fragment tekstu autorstwa Kingi Kaczmarzyk

​

Słone krople przykrywają purpurowe policzki.

-Musisz być szybsza – powtarzam resetując program. Linijki kodu w ułamek minuty wypełniają ekran.

Zapory padają szybciej niż pszczoły w Warszawie. 12, 26, 7, 3, 6 sumuję czas walki. 54 sekundy,

wykrzywiam usta jakbym chciała komuś obok udowodnić, że potrafię szybciej.

- Beth!

(...)

Przechodzimy przez, równie pusty jak biuro dowódcy, korytarza. Gołe ściany przykrywają jedynie

nielicznie występujące obrazy. Mimo tak wielkiej pustki ich kolorowe kreski wprowadzają

niesamowity bałagan do tego miejsca.

13:00

Dwupiętrowa przestrzeń dysponuje nowocześniejszą technologią niż ta, której używałam podczas

misji spaceX. Szklane ściany oddzielają każde z dwunastu pomieszczeń. Kładę laptopa na stół

dotykający szklanych okien, za którymi rozciąga się Stolica.

15:00

Tonę w wirtualnych stronach projektu.

​

Krew – wzrok

Opiera zabandażowaną rękę o pokryty białym puchem kamień niemal proszący o stanie się

częścią bałwana. Każda sekunda przybliża jej ciało do zamarznięcia. Naciąga cięciwę nie

odrywając wzroku od niewinnej istoty. Celuje. Drewniana strzała mknie przecinając ciężkie,

zimowe powietrze. Trafia. Gęsta ciecz sączy się z wątłej szyi martwego zwierzęcia. Bordowe

jezioro na czystym śniegu wygląda jak jedna z plag zesłanych przez Boga. Ciemnieje. Ostatnia

kropla coraz wolniej osuwa się w stronę krwawego zbiornika. Zastyga.

Siedzę pośród metalowych drzew, w ręce produkt morderstwa. Chłonę papierowe

strony niczym kartka ołówek B2. Wystawna filiżanka po brzegi wypełniona ciemnym,

kofeinowym napojem ląduje na betonowej platformie, ale wzrok wciąż zgubiony w

tych osobliwych symbolach. Wonna ciecz sączy się do brudnego strumienia,

osłaniając ostatki soczystej lolium. Czerwona kula topi się w szarej fabryce. Ogniste

promyki palą zmęczone ciało. Oczy pokryte cienką warstwą skóry, jestem mokra,

mimo że nie pada, cieszę się tym wilgotnym powietrzem.